"Τζένη Καρέζη: Ένας χαμένος παράδεισος" 28/07

"Τζένη Καρέζη: Ένας χαμένος παράδεισος"

"Τζένη Καρέζη: Ένας χαμένος παράδεισος"

Της Βίκης Νάκου *

Ψάχναμε μανιωδώς το μαγικό εισιτήριο.

Μια μικρή παρέα "Καρεζικών" ήμασταν. Παιδιά στην εφηβεία μας με μεγάλα μάτια, δυνατά χαμόγελα και όνειρα.

Πολλά όνειρα!

Το θέατρο είναι η ψυχή μας, λέγαμε.

Περιμέναμε υπομονετικά στο Θέατρο "Χατζώκου" να δούμε την παράσταση: "Βιρτζίνια Γούλφ", με την Τζένη Καρέζη, να κάνει την μεγάλη στροφή στα δύσκολα ποιοτικά και υποκριτικά θεατρικά έργα.

Ήταν συγκλονιστική, πραγματικά.

Έκοβε την ανάσα μας.

Κι έτσι μυηθήκαμε κι εμείς σ' αυτά τα δύσκολα κι απαιτητικά έργα ακόμη και για τους θεατές.

Είχα την τύχη να την δω στο θέατρο αρκετές φορές, αλλά δεν ξεχνώ ποτέ την παράσταση, «Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» ή στην αλησμόνητη εκείνη παράσταση στο θέατρο Δάσους, καλοκαιράκι του 1985, να παίζει την "Μήδεια". Μεγάλες ταινίες, μεγάλες παραστάσεις, η Τζένη.

Συνεπής θεατρίνα, πάντα.

Στην "Έντα Γκάμπλερ", στο "Πρόσωπο με πρόσωπο", στην "Ηλέκτρα", στον "Οιδίποδα Τύραννο", στο "Βυσσινόκηπο", στα" Διαμάντια & μπλούζ".

Στο "Βυσσινόκηπο", ήμουν στην Αθήνα και θα πήγαινα με μια φίλη μου να δω την παράσταση.

Τελευταία παράσταση πριν διακόψει λόγω της αρρώστιάς της.

Κανείς δεν ήξερε τίποτε. Απολύτως.

Ούτε οι ηθοποιοί ούτε κανείς.

Ήταν μια αποκάλυψη η Τζένη: Υποκριτικής τέχνης και γοητείας.

Μεγάλη συγκίνηση μας είχε διαπεράσει όλους.

Σαν αποχαιρετισμός στην πρωταγωνίστρια.

Παραλήρημα στην κυριολεξία.

Εγώ έκλαιγα σε όλο το δρόμο ,για το σπίτι στου Ζωγράφου.

Χωρίς να ξέρω.

Μετά μάθαμε όλοι τ' άσχημα μαντάτα.

Είχα γνωρίσει την Τζένη Καρέζη, από κοντά, δυο χρόνια πριν, το 1986.

Είχα την χαρά, να συζητήσω μαζί της αρκετές φορές και να μοιραστώ προσωπικές στιγμές.

Άλλωστε, από παιδί την θαύμαζα.

Από τις ασπρόμαυρες ταινίες.

Ήταν για μένα μια ιερότητα οι συναντήσεις μας.

Κι έμειναν πολύτιμες, για μένα. Ακριβές.

Φυλαγμένες στην ψυχή μου. Όπως το ίδιο το Θέατρο, που λατρεύω.

Θυμάμαι την  τελευταία παράσταση της τα "Διαμάντια & Μπλούζ", σαν να' ταν χθες.

Υπάρχει απόλυτη ησυχία. Το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη κυλούσε πάνω στην σκηνή.

Την παρακολουθώ   ώρα να κινείται πέρα - δώθε στην σκηνή.

Έχω ταυτιστεί μαζί της. Την κρατώ και με κρατά, νοητά.

Είναι άρρωστη και το ξέρω. Το ξέρουμε.

Παίρνει φάρμακα και αυτό φαίνεται πάνω της.

Προφανώς πονάει αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, εμείς.

Η φωνή της όμως, αυτή η υπέροχη χαρακτηριστική φωνή, δεν έχει αλλοιωθεί.

Σε μια πράξη του έργου, τραγουδάει ένα τραγούδι που έχει γραφτεί ειδικά για εκείνη.

"Αύγουστος φώτα στην παραλία  φεύγει το πλοίο για το νησί..."

Το ερμηνεύει αισθαντικά.

Μοναδικά.

Σαν ν' απευθύνεται προσωπικά στον καθένα και κάθε μια θεατή.

 Είναι εξαιρετική. Δεν χορταίνω να την βλέπω.

Σε μια σκηνή του έργου, έρχεται και κάθεται ακριβώς δίπλα μου, λιγότερο από ένα μέτρο απόσταση.

Εισπνέω το άρωμα της.

Ένα σχεδόν, βαρύ άρωμα. "Ysatis"

Της πήγαινε πολύ.

Τώρα που το σκέφτομαι, έχω ακόμα την αίσθηση αυτού του αρώματος.

Κάθισε δίπλα μου.

Σαν να κοιταχθήκαμε, για κάποια δευτερόλεπτα.

Παρατηρώ και πάλι  τις εκφράσεις της,

το βλέμμα της.

Ακούω την ανάσα της.

Θρίαμβος η παράσταση, εξαίσια η Καρέζη.

Δεν μπορώ να  θυμηθώ πόσες αυλαίες είχε. Εκείνο το βράδυ αποθεώθηκε από το κατάμεστο "Αθήναιον".

Ήταν Κυριακή  31 Μαρτίου.

Βραδινή παράσταση.

Την επόμενη μέρα, εσπευσμένα εισήχθη στο "Αρεταίειον" νοσοκομείο, λόγω επιδείνωσης της κατάστασης της.

Λίγους μήνες μετά έριξε τελείως την αυλαία.

Την συνοδεύσαμε με αγάπη στην στερνή Αττική γη.

Ποτέ το αντίο, δεν ειπώθηκε τελεσίδικα.

Ίσως, γιατί η προσμονή έχει γλυκιά απαντοχή στην περίπτωση της Τζένης.

Κι αυτό, από μόνο του, είναι μοναδικό.

* Η Βασιλική (Βίκη ) Νάκου είναι Ιστορικός - Πολιτισμιολόγος, Δημοσιογράφος