Το κείμενο του «Ντουέντε» προέρχεται από μία διάλεξη που έδωσε ο Λόρκα τον Οκτώβριο του 1934 στο Μπουένος Άιρες, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας που πραγματοποίησε τότε στη Λατινική Αμερική.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης σε ρόλο αφηγητή αποδίδει αυτό το κείμενο του Λόρκα το οποίο πραγματεύεται την έννοια του όρου «Ντουέντε». Μια έννοια που δεν ερμηνεύεται ευθέως, αλλά προσεγγίζεται υπαινικτικά με ιστορίες και μελωδίες. Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε καν αφηρημένη έννοια, αλλά είναι δύναμη και πάλη που καίει το αίμα, σβήνει τη γεωμετρία και κλωτσάει όλα τα στυλ τέχνης.
« (…) Απλά, με τον τόνο της ποιητικής μου φωνής που δεν έχει ούτε αποχρώσεις ξύλου, ούτε λαβύρινθους δηλητήριου, ούτε αρνιά που ξαφνικά γίνονται μαχαίρια ειρωνείας, θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα μάθημα απλό για το κρυμμένο πνεύμα της πληγωμένης Ισπανίας. (…)»
Κατά κυριολεξία η λέξη «Ντουέντε» αποδίδει στα ισπανικά το Αγιο Πνεύμα, πρόκειται όμως για το ανερμήνευτο πάθος που κινεί αδιαλλείπτως την τέχνη και τη ζωή.
Η παράσταση αποτελεί μια μουσική τελετουργία για την Τέχνη, τον Θεό, τον Έρωτα και τον Θάνατο. Ο Σταμάτης Κραουνάκης φλεγόμενος ολοκληρωτικά επάνω στη σκηνή, κυριευμένος από «Ντουέντε», μας μεταδίδει την ασίγαστη φλόγα του κειμένου του Λόρκα μεταφρασμένο υπέροχα από την Ολυμπία Καράγιωργα.
Επίσης, ο Κραουνάκης μαζί με τους τενόρους Κώστα Μπουγιώτη και Χρήστο Γεροντίδη συνομιλούν και ερμηνεύουν μοναδικά 10 εξαίσια ποιήματα του Λόρκα από το libro de poemas σε μετάφραση του Ανδρέα Αγγελάκη και μελοποιημένα από τον ίδιο τον Σταμάτη. Την παράσταση συμπληρώνουν δύο εξαιρετικοί μουσικοί, ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης στο πιάνο και ο Γιώργος Ταμιωλάκης στο τσέλο.
Στο τέλος της παράστασης, όλοι οι συντελεστές καταχειροκροτήθηκαν και συγκεκριμένα ο Κραουνάκης κυριολεκτικά αποθεώθηκε, από ένα κοινό που πραγματικά είχε ηλεκτριστεί από τη μυστηριακή λειτουργία της παράστασης και την ερμηνεία του ασίγαστου Σταμάτη Κραουνάκη. Έχει αποδείξει άλλωστε πως προϊόντος του χρόνου δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, αλλά συνεχώς απεγκλωβίζεται από τετριμμένες και επαναλαμβανόμενες φόρμες, αναζητώντας πρωτόλεια υλικά για να χτίσει νέες καλλιτεχνικές δομές, σαν έφηβος καλλιτέχνης που αναζητά τον εαυτό του και την τέχνη αλλιώς, μέσα από καινούργια πρίσματα.
« (…) Ενώ η Γερμανία οφείλει την έμπνευσή της στη Μούσα, ενώ η Ιταλία την οφείλει σε κάποιον άγγελο, η Ισπανία («και η Ελλάδα», προσθέτει ο Σταμάτης Κραουνάκης) την οφείλουν στο ντουέντε. (…)»
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης 11,12 και 13/09.
Κριτική: Νέστορας Αναστάσιος
Φωτογραφίες-Βίντεο: Στέλλα Πέρπερα
Δημοσιεύτηκε
12/09/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου