Παρακολουθήσαμε στις 29/8 στο Θέατρο Δάσους την παράσταση«Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε συν-σκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, μια παράσταση που άρεσε διαρρήδην σε εμάς, αλλά ως επί το πλείστον στο μεγάλο κοινό της.
Η παράσταση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση βασισμένη στην τεχνική των τριών υποκριτών, ένα δόκιμο στην τραγωδία σχήμα από την εποχή της αρχαιότητας, με τρεις ηθοποιούς να επωμίζονται όλους τους ρόλους του έργου.
Έτσι, ο Αιμίλιος Χειλάκης ήταν: Κρέοντας και Ευρυδίκη, η Αθηνά Μαξίμου: Αντιγόνη, Τειρεσίας και Εξάγγελος και ο Μιχάλης Σαράντης: Αίμονας, Σκοπός, Ισμήνη και Εξάγγελος, ενώ τα υπόλοιπα οκτώ μέλη του χορού αναλαμβάνουν εκ περιτροπής και από κοινού τον πολύτιμο ρόλο του αφηγητή.
Το ίδιο σχήμα των τριών υποκριτών υιοθετήθηκε και πέρσι από τους Χειλάκη-Δούνια στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Η φόρμα αυτή βασίζεται στο σοφόκλειο πρότυπο, καθώς ο Σοφοκλής ήταν αυτός που αύξησε τον αριθμό των υποκριτών σε τρεις, από τους δύο του Αισχύλου.
Με το σχήμα λοιπόν αυτό εξυπηρετείται η αφήγηση της ιστορίας και κάθε ηθοποιός δεν ενσαρκώνει εγωιστικά και αποκλειστικά τον δικό του μόνο ρόλο (πχ της Αντιγόνης ή του Κρέοντα), αλλά στοιχεί και ξεδιπλώνει ολόκληρη την παράσταση και εντάσσεται έτσι, απολύτως στον ρυθμό της. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος το κοινό αποδέχτηκε εξολοκλήρου τη φόρμα αυτή, οδηγώντας και τις δύο παραστάσεις σε καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης έδωσε μια μεγάλη, στιβαρή και αξιόλογη ερμηνεία του Κρέοντα. Στο ύψος αυτής της καταπληκτικής ερμηνείας του Χειλάκη στάθηκε τόσο η Αθηνά Μαξίμου, όσο και ο Μιχάλης Σαράντης.
«Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις»
Έξοχη επίσης είναι και η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, να δίνει ρυθμό στην παράσταση, δίχως, ωστόσο, να σκεπάζει το λόγο των χορικών, κάτι πολύ σημαντικό, πολλώ δε μάλλον σε αυτήν την τραγωδία που έχει τα ομορφότερα χορικά του τραγικού λόγου.
Η παράσταση αυτή, όπως και η περσινή, δε βασίζεται σε ρεαλιστικές ερμηνευτικές τεχνικές, αντίθετα υιοθετεί μια ιδιάζουσα ερμηνευτική προσέγγιση παύσεων, σιωπών και ορθοφωνητικής εκφοράς του λόγου. Ακόμα και τα κοστούμια, τα σκηνικά, η κίνηση, οι χειρονομίες και οι εκφράσεις των ηθοποιών έχουν μια υπερβολή, που θα μπορούσε επιπόλαια να θεωρηθεί γραφική. Όμως η επιλογή αυτή από τους σκηνοθέτες είναι απολύτως μελετημένη και κοντά στο αρχαίο δραματουργικό πρότυπο, επιτρέποντας ως εκ τούτου τον λόγο και τα νοήματα του έργου να φτάσουν σε όλους τους θεατές απρόσκοπτα, όσο ψηλά και να κάθονται στα μεγάλα ανοιχτά θέατρα, κάτι που μία ρεαλιστικότερη προσέγγιση ίσως δε θα το θα επέτρεπε.
«Δεν ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν έμαθαν ποτέ. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν… πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό απ’ την ορθοφροσύνη»
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε ότι πρόκειται αναμφήριστα για μια ωραία παράσταση με αρκετές ερμηνευτικές τεχνικές κοντά στο αρχαίο δραματουργικό πρότυπο, μια παράσταση που αγκαλιάστηκε και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό.
Κριτική-Φωτογραφίες: Νέστορας Αναστάσιος
Δημοσιεύτηκε
30/08/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου