Ο Λευκαδίτης ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την παράσταση «Το όνειρο ενός γελοίου» στην οποία πρωταγωνιστεί.
Γεννημένος στο χωριό Πλαγιά Αιτωλοακαρνανίας από αγρότες γονείς, αλλά μεγαλωμένος στον τόπο καταγωγής του τη Λευκάδα, το όνομά του συγκαταλέγεται δικαίως ανάμεσα σε εκείνα των σημαντικότερων Λευκαδιτών. Με πετυχημένες συμμετοχές σε τηλεοπτικά σίριαλ, στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο, ο Δημήτρης Βερύκιος είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο οποίος προϊόντος του χρόνου καταφέρνει να εξελίσσεται επαγγελματικά και αναντίλεκτα να εντυπωσιάζει.Με αφορμή την παράσταση η ««Το όνειρο ενός γελοίου»» στην οποία πρωταγωνιστεί, μας μίλησε για την παράσταση, το έργο και τον ρόλο του, για τη στάση του απέναντι στους κριτικούς, για τα χαρακτηριστικά επίσης ενός καλού ηθοποιού, αλλά και για το αν έχει μετανιώσει για τις μέχρι τούδε επιλογές του.
Μεταφέρετε στη σκηνή, με υποκριτική δεινότητα το διήγημα του Ντοστογιέφσκι, «Το όνειρο ενός γελοίου». Πιστεύετε πως ένα όνειρο είναι ικανό να αλλάξει άρδην την καθημερινότητά μας και να λειτουργήσει αφυπνιστικά για τη ζωή μας;
Η ανθρωπότητα μεταχειρίζεται διάφορες μεθόδους, τακτικές, τρόπους, ιδεολογίες και άλλες πρακτικές προκειμένου να αντιμετωπίσει το Κακό και να ευτυχήσει, αλλά τα αποτελέσματα, αιώνες τώρα είναι ουσιαστικά μηδαμινά… Κι αυτό γιατί ο δρόμος προς το Καλό δεν περνάει μέσα από όλα αυτά αφού δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης της κατάστασης, αλλά μιας άλλης οπτικής που θα οδηγούσε στην αφύπνιση του ανθρώπου! Το όνειρο κρύβει μέσα του τον χαμένο θησαυρό του ασυνείδητου και της αληθινής μας ύπαρξης κι ως εκ τούτου πιστεύω πως κρατάει το κλειδί της απελευθέρωσής μας από τα δεινά της καθημερινότητάς μας… Άλλωστε, είμαι πεπεισμένος πως το μυστικό της ζωής είναι να βρούμε το «κλειδί» της που θα ανοίξει την πόρτα της ευδαιμονίας, ή το κουμπί αν προτιμάτε που θα ανάψει το φως και θα διώξει το σκοτάδι… Το όνειρο ίσως να είναι το κλειδί και το αντίδοτο στον αναποτελεσματικό και «κακοποιό» ορθολογισμό που δε μας οδηγεί στην αληθινή και ουσιαστική βίωση της ζωής, όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων… Προσωπικά πιστεύω στην ενσυναίσθηση και την αλήθεια των ονείρων παρά στην τρέχουσα λογική, όσο επεξεργασμένη κι αν είναι!
Γραμμένο το 1877, «Το όνειρο ενός γελοίου» γίνεται φέτος 141 ετών. Τι είναι αυτό κατά τη γνώμη σας που το διατηρεί «ζωντανό» και επίκαιρο μέχρι και σήμερα;
Όταν προετοίμαζα την παράστασή μου, ήμουνα βέβαιος για τα βαθύτερα μηνύματα του αριστουργήματος αυτού και διαισθανόμουν ότι θα αφορούσε τον κόσμο, όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο επίκαιρο θα ήταν! Από τις πρώτες ήδη συναντήσεις μου με το κοινό, διαπίστωσα ότι στο σύνολό τους οι θεατές ταυτίζονταν με την κατάσταση απελπισίας και κατάθλιψης του «γελοίου», όπως μου δήλωναν οι ίδιοι… Φαίνεται πως τα σοβαρά προβλήματα και ερωτήματα του ανθρώπου είναι πάντα και παντού τα ίδια κι ένας μεγαλοφυής συγγραφέας όπως ο «ανατόμος της ψυχής» Φ. Ντοστογιέφσκι, έχει την τέχνη να αγγίζει βαθιά τον κάθε άνθρωπο, έτσι που το έργο του να παραμένει ζωντανό και επίκαιρο, όσα χρόνια κι αν περάσουν… ειδικά σε τούτο το αριστούργημα του που φανερώνει την Αλήθεια της ζωής με τρόπο λιτό, κατανοητό και άμεσο… μια Αλήθεια που μας αφορά όλους!
Ο δυνάμει αυτόχειρας του έργου εγκαταλείπει την πορεία προς το αποτρόπαιο τέλος της ζωής του ύστερα από ένα υπαρξιακό όνειρο, και αφοσιώνεται στη συνέχεια στην πάλη για τη θεμελίωση ενός διαφορετικού, ιδανικού κόσμου. Τι θα θέλατε να έχουν αποκομίσει οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;
Θα ήθελα πραγματικά πολύ να πειστούν ή έστω να σκεφτούν πως μπορεί να αλλάξει η ζωή τους – και μάλιστα άρδην – και πως υπάρχει τρόπος να συμβεί αυτό! Θα επιθυμούσα συνάμα να φύγουν λιγότερο φοβισμένοι και περισσότερο αισιόδοξοι για το μέλλον όλου του κόσμου αφού η λύση υπάρχει και μάλιστα μέσα στον καθένα… Σίγουρα θα ήθελα, φεύγοντας από την παράστασή μου, να έχουν γίνει καλύτεροι άνθρωποι, αφού αυτός και μόνο αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης και το μοναδικό προσωπικό μου κριτήριο, όταν παρουσιάζομαι ενώπιον του από σκηνής!
Η παράσταση κατά γενική ομολογία έχει κερδίσει τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Παρακολουθείτε τις θεατρικές κριτικές;
Είμαι ευτυχής που όλες οι θεατρικές κριτικές, αλλά και τα σχόλια του κοινού, είναι στο υψηλότερο επίπεδο φτάνοντας έως τον ενθουσιασμό και με χαρακτηρισμούς για εμένα που μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω τον μοναχικό δρόμο μου… Δε θα ‘λεγα πάντως πως παρακολουθώ τις κριτικές με άγχος και αγωνία, αφού λογαριασμό δίνω μόνο στη συνείδησή μου για οτιδήποτε κάνω… όμως δίνω προσοχή σε όλες τις κριτικές και τις απόψεις, προσπαθώντας να αντλήσω τα ωφέλιμα καταρχήν στοιχεία τους και να μάθω από αυτές…
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσετε τον ήρωα που υποδύεστε τι θα του εκφράζατε;
Πρώτα πρώτα την ευγνωμοσύνη μου που βρέθηκε στο δρόμο μου… αφού με φώτισε και με καλυτέρεψε ως άνθρωπο! Έπειτα, θα του εξέφραζα την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου. Θα του ζητούσα, ίσως και μια χάρη, να βρίσκεται πάντα δίπλα μου ακόμη και όταν σταματήσω να τον υποδύομαι…
Η παράσταση είναι στην ουσία ένας μονόλογος. Είναι άραγε πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει μόνος του στη σκηνή ένα ολόκληρο έργο ή τον διευκολύνει καθώς έτσι δε χρειάζεται να συνδιαλεχθεί με μια πληθώρα άλλων ηθοποιών;
Δεν επέλεξα να κάνω μονόλογο από απέχθεια σε συναδέλφους μου ή επειδή με διευκολύνει σε κάτι αυτό, άλλωστε υπάρχουν ηθοποιοί που θα ΄θελα να μοιραστώ τη σκηνή μαζί τους, όπως έχει συμβεί πολλές φορές ως τώρα κι ήταν σχεδόν πάντα υπέροχη εμπειρία. Επίσης, είναι γνωστό πως ο μονόλογος είναι το πιο δύσκολο είδος θεάτρου αφού δεν έχεις πουθενά να στηριχτείς στη δύσκολη στιγμή και επιπροσθέτως χρειάζεται να δώσεις το μέγιστο της προσοχής και του ταλέντου σου, αν θέλεις να καθηλώσεις τον θεατή και να πετύχεις στην αποστολή σου!
Ποια στοιχεία κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να έχει ένας ηθοποιός για να σταθεί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, την τηλεόραση; Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους που θα ήθελαν να ασχοληθούν με την υποκριτική;
Ω, είναι πολλά αυτά που οφείλει να διαθέτει όποιος ασχοληθεί με το θέατρο αλλά και τα άλλα συναφή του επαγγέλματος αφού θεωρώ πως η τέχνη του ηθοποιού είναι η πιο σύνθετη από όλες. Όμως τα κυρίαρχα που πρέπει να έχει είναι: η ειλικρίνεια, η παιδεία (όχι η τυπική εκπαίδευση) και η άμετρη αγάπη για την τέχνη του… και χωρίς αυτά να μην προχωρήσει γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο και για τον ίδιο αλλά και για το κοινό… και αυτή είναι η βασική συμβουλή που θα έδινα στους νεότερους που θα ΄θελαν να ασχοληθούν με την υποκριτική.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, αν είχατε τη δυνατότητα να ξαναζήσετε τη ζωή σας θα κάνατε τις ίδιες επιλογές;
Είμαι πεπεισμένος πως η ζωή μας δεν είναι θέμα μονοπατιού, αλλά προσανατολισμού… κι εγώ δε μετανιώνω γι’ αυτό που είμαι και με αγαπώ… αφού δεν έχασα τον προσανατολισμό μου ποτέ, παρότι πήρα λάθος μονοπάτια κάποιες φορές… Νιώθω πολύ όμορφα γι’ αυτό που είμαι και κάνω κι ευγνώμων στη ζωή που μου έδωσε και μου δίνει τη δυνατότητα να τη ζω χωρίς σοβαρές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς που θα με αλλοτρίωναν… Άλλωστε, δε διστάζω να μετανιώσω και να ζητήσω συγγνώμη, όταν νιώσω ότι έσφαλα ή έβλαψα κάποιον…
Συνέντευξη: Ιωαννίδης Ευθύμιος
Δημοσιεύτηκε
21/10/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου