Ήμασταν εκεί για εσάς. Το stellasview.gr βρέθηκε στο «Δείπνο ηλιθίων» με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, πρεμιέρα την Πέμπτη 26/09 στο Θέατρο Αριστοτέλειον και παρακολουθήσαμε μια σπουδαία κωμωδία σε δομή και περιεχόμενο, καταρχήν μπουλβάρ.
Το «Δείπνο ηλιθίων» μία από τις κλασικές γαλλικές κωμωδίες όλων των εποχών του Φρανσίς Βεμπέρ συστήθηκε στο κοινό αρχικά ως επιτυχημένο νεο-μπουλβάρ το 1993, μεταγράφηκε στη συνέχεια σε σενάριο το 1998 για να αποδειχθεί τελικά μια ταινία-φαινόμενο, ένας καλλιτεχνικός και εισπρακτικός θρίαμβος με πολυάριθμα ριμέικ τόσο στο Χόλιγουντ όσο και στο Μπόλιγουντ.
Μία φορά την εβδομάδα, ο Πιερ (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) ένας μπουρζουάς μεγαλοεκδότης και οι φίλοι του, διοργανώνουν μια εκκεντρική συνάντηση την οποία αποκαλούν «Δείπνο Ηλιθίων». Ο καθένας τους προσκαλεί στο δείπνο αυτό, τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτός μάλιστα που έχει φέρει μαζί του τον πιο χαζό προσκεκλημένο, ανακηρύσσεται νικητής της εβδομάδας.Όλα όμως θα αλλάξουν άρδην στη ζωή του Πιέρ, όταν θα προσκαλέσει στο δείπνο τον γλυκύτατο, αγαθό και καλόκαρδο Φρανσουά (Σπύρος Παπαδόπουλος), ο οποίος εργάζεται ως εφοριακός του υπουργείου οικονομικών της Γαλλίας.
Πάνω σε αυτό λοιπόν το κλασικό φαρσικό σχήμα δομείται το «Δείπνο ηλιθίων». Κάθε Πέμπτη λοιπόν ο εστέτ και μπον βιβέρ επιχειρηματίας στήνει μαζί με τους φίλους του ένα ιδιότυπο δείπνο στο οποίο ο καθένας τους προσκαλεί και από έναν «ηλίθιο» για να διασκεδάσουν. Αυτήν τη φορά όμως ο Πιερ θα την πατήσει. Ένεκα ενός λουμπάγκο θα σταθεί αδύνατο να παρευρεθεί στο καθιερωμένο δείπνο ηλιθίων της εβδομάδας με αποτέλεσμα να ξεμείνει στη μεγαλοαστική οικία του παρέα με τον πιο πρόσφατο «ηλίθιο» του. Μόνο που αυτός ο «ηλίθιος», με τις ακούσιες απερισκεψίες του στις οποίες επιδίδεται αρειμανίως, θα αποδειχθεί ο τελευταίος του είδους του που καλεί ο μεγαλοεκδότης σε δείπνο και θα φέρει ως εκ τούτου τον Πιέρ σε απόγνωση – ενδεχομένως εντούτοις και σε μια πρωτόγνωρη αυτογνωσία.
Όλα αυτά εκτυλίσσονται βέβαια σε ένα κομψό παριζιάνικο σαλόνι το οποίο έστησε με δεξιοτεχνία η σκηνογράφος Αθανασία Σμαραγδή, συνεπικουρούμενο δε, με τα καλαίσθητα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου και τα ευρηματικά φώτα του Χρήστου Τζιόγκα. Σε μια εύγλωττη μάλιστα και συνεπή μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου, ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθέτησε εύστοχα με έμπνευση και φυσικότητα αυτήν την όμορφη κωμωδία, δίνοντας ζωτικό χώρο σε όλους τους ηθοποιούς της.
Πιο συγκεκριμένα, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, περατώνει επί σκηνής όλα όσα επιβάλλει η θεατρική σύμβαση για να διατηρήσει αυτόν τον βαρύ χαρακτηρισμό. Ερμηνεύει ως εκ τούτου με φυσικότητα τον ρόλο του κακομαθημένου ανώριμου, πλούσιου, εκμεταλλευτή των πάντων, σωματοποιώντας από την άλλη όλα όσα ερμηνεύει. Όντας μάλιστα προικισμένος με άριστη εκφορά του λόγου, διαθέτει γενικότερα όλα τα στοιχεία εκείνα, που βοηθούν όχι μόνο εκείνον, αλλά και τους συμπρωταγωνιστές του να αναδειχθούν και να λάμψουν στη σκηνή.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος από την άλλη, αποδείχθηκε εξίσου εξαιρετικός σε έναν ρόλο, που σίγουρα δεν τον έχεις φανταστεί. Καταφέρνει να δημιουργήσει ειδικότερα, ένα χαρακτήρα όχι μόνο κωμικό, αλλά και με εξαίσιες δραματικές στιγμές, που προσδίδουν πληρότητα στην ερμηνεία του. Με αδόκητο ειδικότερα λυρισμό ερμηνεύει τον χαριτωμένο και αξιαγάπητο χαρακτήρα του γκαφατζή Φρανσουά, ενός ιδιοσυγκρασιακού και συνάμα ευχάριστου τύπου, οπωσδήποτε «διαφορετικού» από τον μέσο όρο, τον οποίο κάποιοι θα τοποθετούσαν κάλλιστα στο λεγόμενο «ευρύ φάσμα του αυτισμού».
Ο Βασίλης Ρίσβας, με τη σειρά του, στον ρόλο του παλιού φίλου του Πιερ, κατάφερε να μεταγγίσει στο κοινό, την κατάλληλη, μελαγχολικά κωμική ιδιοσυγκρασία που επιβάλλει το είδος του μπουλβάρ με τη συγκινητική είσοδό του.Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος είναι αξιέπαινος στον ρόλο του ποδοσφαιρόφιλου εφοριακού, ο οποίος καταφέρνει με την εμφάνισή του στη σκηνή να ανανεώσει και να κεντρίσει εκ νέου το ενδιαφέρον του κοινού. Τη διανομή συμπληρώνουν επιτυχώς ο Χρήστος Σπανός στον ρόλο του φυσικοθεραπευτή, η Ξανθή Γεωργίου στον ρόλο της συζύγου του μεγαλοεκδότη και η Άννα Μενενάκου ως η ερωμένη του, Μαρλέν. Επωμίστηκαν μεν μικρότερους, αλλά εξίσου σημαντικούς ρόλους του έργου και στάθηκαν το δίχως άλλο επάξια δίπλα στους δεινούς ερμηνευτικά πρωταγωνιστές του έργου.
«Οι φίλοι μου μου κάνουν συχνά πλάκες», ομολογεί με αφέλεια και δίχως ψήγμα ευθιξίας ο Φρανσουά. «Δεν είναι και τόσο κακό να διασκεδάζεις με τους ηλίθιους» διατείνεται από την άλλη ο μεγαλοαστός κυνικός Πιερ, ο οποίος μαζί με τους οικονομικά εύρωστους φίλους του, θεωρούν ως μορφή ποιοτικής ψυχαγωγίας τη γελοιοποίηση αφελών και καλοκάγαθων συνανθρώπων μας. Πέρα από το φαινομενικά αστείο του πράγματος και παρά το πηγαίο γέλιο που προξενεί στους θεατές της, η κωμωδία του Βεμπέρ ξεπερνά τα στενά όρια του νεο-μπουλβάρ και θίγει ένα αρκούντως σοβαρό ζήτημα της αστικής μας κοινωνίας: την εν γένει έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης της κοινωνίας μας και τη διάχυτη άνευ όρων επιβολή του ηδονισμού από εκπροσώπους κατά βάση της άρχουσας τάξης, οι οποίοι μπροστά στην αναζήτηση της στείρας ψυχαγωγίας, δεν ορρωδούν προ ουδενός ηθικού φραγμού.
Κριτική: Iωαννίδης Ευθύμιος
Φωτογραφίες και Βίντεο: Στέλλα Πέρπερα
Δημοσιεύτηκε
28/09/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου